Olym nostrum ordinem principes amabant

Et romani presules ipsum honorabant.

Grata privilegia gratis nobis dabant

Et post hec suffragia nichil postulabant.

Nunc est tributarius idem ordo factus,

Ad communem hominum sortem est redactus,

Servituti subiacet, totus est confractus,

Pro subventionibus ad usuram tractus.

Plures domus ordinis debitis gravantur,

Et ex hoc pericula magna generantur,

Nam ut debitoribus debita solvantur,

Oportet quod redditus aut terre vendantur.

Item bona tradita ordini iam pridem

Successores filij auferunt eidem.

In factis huiusmodi peccant multi quidem,

Patrum elemosinis non servantes fidem.

Olym dum simplicitas ordinis vigebat,

Nos laudabant homines, nullus nos ledebat.

Collectas ab ordine nullus exigebat,

Sed ordo pacifice deo serviebat.

Nunc videntes homines grandes apparatus,

Equos et familias, splendidos ornatus,

Dicunt: nisi locuples esset horum status,

Non valerent ducere tales equitatus.

Propter terras etiam, vincas et prata,

Que sunt a fidelibus quondam nobis data,

Nos rodunt, nos lacerant, dicunt: nimis lata

Sunt bona que possidet gens hec tonsurata.

Ipsi non considerant quod nos laboramus,

Non ut nos tantummodo, sed multos pascamus.

Supervenientibus bona nostra damus,

Et exinde modicum nobis reservamus.

Nos sumus in pluribus similes iumento,

Cui datur palea excusso frumento:

Sustentamur etenim pane et pulmento,

Servato hospitibus lauto nutrimento.

Nos sumus agricole, sed agricultura

Sepe fit inutilis nobis propter plura,

Nam corrupti aeris turbata natura

Modo ledit vineas, modo ledit rura.

Ea que pauperibus solebamus dare

Vel in usus varios hospitum aptare,

Cogemur de cetero nobis reservare,

Ne nos hec benignitas cogat mendicare.

Jam mendicant plurimi quia disperguntur

Ad eorum collegia longeque mittuntur.

Onera sunt domibus ad quas diriguntur,

Et cito ad propria regredi coguntur.

Quid prodest tot vineas, tot agros tenere,

Laborare iugiter et semper egere?

Mendicis ordinibus melius est vere,

Quam nobis qui talia videmur habere.

Papa nichil exigit ab hijs sibi dari,

Quia nudus aliquis nequit spoliari.

In hoc solent ordines isti gloriari

Quod possessionibus nolunt onerari.

Ipsi nihil possident, nec sunt indigentes,

Colunt enim divites, frequentant potentes,

Apud eos comedunt, dapibus utentes

Que sibi conveniunt, nihil respuentes.

Surgentes a prandio remotisque mensis,

Benedicunt dominum manibus extensis,

Recedunt nec computant de factis expensis,

Retributis hospiti gracijs inmensis.

De ista materia iam non plus loquamur,

Sed omissis alijs ad nos revertamur.

Penas huius seculi lete patiamur,

Ut bonis celestibus frui mereamur.

Signum est quod dominus non vult nos perire,

Qui nos tanquam filios non cessat ferire.

Ipse per hec tristia det nobis sic transire,

Ut ad vera gaudia possimus pervenire. amen.

1471. in octava S. Bernardi.

Hys si concordo, miser extat griseus ordo,

Olym plura dabant cui magnates et amabant,

Nunc claustri postes intrant velud ensis et hostes,

Pungnant inpungnant expungnant, nulla repungnant.

Pape vel cleri neqeunt hec iura tueri.

Curto pulvillo multis mage leditur illo.

Principis ad nutum reddit plus rure tributum.

Nunc bruma quaque nunc mense vel ebdomadaque

Sed nec amore dei vix preterit hora diei

Quin dare cogatur, hic inperat, ille minatur.

Hic petit argentum, nummorum sive talentum

Bladi sive chorum, vult ille quitas vadiorum.

Iste petit pannum, ius hoc ad quemlibet annum.

Ille iubet currus ut eant, quin destruitur rus

Hic mense victum vult, hic dat fratribus ictum,

Et male cum verbis barbatos tractat acerbis.

Abbatis stallum ruit hic, rapit ille caballum,

Hic sellam poscit, hic in frenando modos scit,

Visitat iste ehorum, tenet iste dies placitorum,

Princeps cum comite, quem vult ibi prendere lite,

Pernox in claustro, veniens ab aquilone vel austro,

Vult sua damna queri, venit alter probra fateri

More ribaldorum reddens se retro sonorum.

Et tantum de festo etc.